Vikingler Masalı

Uzak diyarların birinde, sonsuz karlarla kaplı dağların arasında, büyük bir fiyordun kıyısında Skjoldheim adında bir Viking köyü vardı. Bu köyde cesaret, sadakat ve onur en büyük değerlerdi. Herkes balta kullanmayı, denize açılmayı ve hikâyeler anlatmayı bilirdi. Ancak içlerinde biri vardı ki, diğerlerinden çok farklıydı: Küçük Eirik.

Eirik, sadece on yaşındaydı ama diğer çocuklar gibi iri yapılı ya da gür sesli değildi. Cesaretini göstereceği fırsatları beklerken genellikle kitaplarla vakit geçirirdi. Kimi zaman gökyüzüne bakar, kuzey ışıklarının altında sessizce hayaller kurardı.

Bir gün, köyde büyük bir panik başladı. Dağların ardında yaşayan dev kurt Grymulf, yeniden uyanmıştı. Eski efsanelere göre, Grymulf her yüz yılda bir uyanır ve köyleri korkuyla sararmış ay ışığında dolaşarak arardı.

Köyün reisi olan Eirik’in babası Bjørn halkı topladı.

“Dostlarım! Grymulf yeniden uyandı. Onu durduramazsak köyümüz buzdan bir mezara dönecek!”

“Onunla kim savaşacak?” diye bağırdı yaşlı savaşçı Thora.

“Ben!” dedi Bjørn gururla. “Ama yalnız değilim. En cesurlar benimle gelsin.”

Köyden birçok cesur Viking ellerine baltalarını alarak yola çıktı. Ancak Eirik, babasının gitmesine rağmen geride kaldı. Çünkü annesi, Sigrid, onun savaşa gitmesine izin vermemişti.

“Senin yerin burası, Eirik. Bilgeliğin ve hayal gücün bizim için daha değerli.”

Ama Eirik’in kalbi sessiz kalmıyordu. O gece, gizlice evden çıktı ve kendince bir plan yapmaya karar verdi. Kalkanını sırtına, annesinin ördüğü yün pelerinini omzuna aldı ve kuzeye doğru yola çıktı.

Yolculuk boyunca pek çok zorlukla karşılaştı. Tipiler, kayalık geçitler, vahşi kurtlar… Ama Eirik korkmadı. Her zorlukta içinden tekrar etti:

“Korku, sadece cesaretin sınandığı andır.”

Üç günün sonunda, dağın zirvesine ulaştı. Orada, kuzey ışıkları gökyüzünü renklere boyuyordu. Tam bu sırada, devasa bir kükreme duydu. Grymulf!

Koca kurt, gözlerinden mavi alevler saçarak Eirik'e yaklaştı. Ama garip bir şey oldu. Kurt, Eirik'e saldırmadı. Sadece durdu ve onu inceledi. Eirik, yavaşça bir adım attı.

“Sana zarar vermek istemiyorum.” dedi Eirik.

“İnsan yavrusu… Neden korkmuyorsun benden?” diye gürledi Grymulf.

“Çünkü seni gerçekten anlamak istiyorum. Neden kötülük saçıyorsun? Sana ne oldu?”

Kurt bir an sessiz kaldı. Sonra gözlerinden bir damla yaş süzüldü.

“Ben kötülük saçmak istemem. Bir zamanlar ben de bu toprakların koruyucusuydum. Ama insanlar beni unuttu. Yalnız kaldım. Uyandığımda artık her şey değişmişti.”

Eirik, derin bir nefes aldı. “Seni hatırlatacağım onlara. Eski dostlukları yeniden kurabiliriz.”

Grymulf başını eğdi. “Bu kolay olmayacak, küçük savaşçı. Ama senin içinde ışık var.”

Tam o anda, Eirik’in babası ve diğer Vikingler zirveye ulaştı. Hepsi kalkanlarını kaldırarak kurda saldırmaya hazırlandı.

“Hayır!” diye bağırdı Eirik. “Baba, dur! O bize zarar vermeyecek!”

Bjørn şok içindeydi. “Eirik? Sen burada ne arıyorsun?”

“Grymulf düşman değil, baba. O sadece unutuldu. Yalnız kaldı.”

Diğer Vikingler şaşkınlık içinde silahlarını indirdi. Grymulf ise başını eğerek yere oturdu. Eirik cesaretle ilerledi ve kurdun kocaman başını okşadı.

“Bu, yeni bir dostluğun başlangıcı olabilir.”

Bjørn, oğluna yaklaştı ve gururla omzuna dokundu.

“Oğlum... Sen gerçek bir Viking’sin. Savaşmadan barışı sağladın.”

O andan sonra köyde işler değişti. Grymulf, yeniden koruyucu ilan edildi. Efsaneler tekrar anlatılmaya başlandı, bu defa Eirik’in cesaretiyle birlikte.

Köy meydanında büyük bir kutlama yapıldı. Eirik, köy çocuklarına yaşadıklarını anlatırken onların gözleri parlıyordu.

“Ve sonra,” dedi Eirik, “Grymulf bana kuzey ışıklarının neden dans ettiğini anlattı. Çünkü gökyüzü, cesaretli kalplerin ışığını yansıtırmış.”

Bir çocuk heyecanla bağırdı: “Gerçekten mi?!”

“Gerçekten.” diye gülümsedi Eirik. “Ve her gece gökyüzüne bakarsanız, belki o ışıkların içinde Grymulf’un gözlerini görebilirsiniz.”

O günden sonra Eirik’in hikâyesi, Skjoldheim’in en çok anlatılan masalı oldu. Cesaretin sadece baltayla değil, kalple de gösterilebileceğini herkes öğrendi.